Dekonstrukcjonizm został zapoczątkowany przez Jacquesa Derridę. (ur. 1930 r w Algierii). Jest on twórcą i promotorem dekonstrukcji w dziedzinie filozofii i badań literackich, autor ponad 50 książek. Dyrektor badań w École_des Hautes Étudies w Paryżu, wykładał na wszystkich kontynentach, w tym przez wiele lat na uniwersytetach amerykańskich, mianowicie w Yale i Irvine. Do najważniejszych jego prac można zaliczyć: L’Écriture et la Differénce (1967), Pismo i telekomunikacja (przekład J.Skoczylas, „Teksty” 3 , 1975), X?pa (Chora – 1987), O gramatologii (Warszawa 1999), Marges de la philosophie (1972), Glas (1974), La Vérité en peinture (1978), Du droit á la philosophie (1990), Psiche (1987), La Carte postale (1980), Spectres de Marx (1993), Politiques de ĺ amitée (1994), Foi et savoir (1996).

Na konferencji dotyczącej języka badań literackich odbytej w 1966 r na Uniwersytecie Johna Hopkinsa wygłosił on referat pt.: „Struktura, znak i gra w dyskursie nauk humanistycznych”. Zainteresowaniem z jakim się spotkał jego odczyt zaowocowało obfitością następnych tekstów i książek jak i pojawienie się całej masy prac badawczo – dydaktycznych, przeważnie autorstwa uczonych z uniwersytetu z Yale, w tym przede wszystkim Paula de Mana, Jamesa Hillisa Millera oraz Geoffreya Hartmana. Ponieważ sam Derrida przez pewien czas wykładał w Yale w Europie dekonstrukcjonizm został uznany za wytwór amerykański, aczkolwiek ani on ani de Man Amerykanami nie są.

Dekonstrukcjonizm (po polsku rozbiórka) polega na partykularnym podejściu do analizy danego systemu. W sposób dość dowolny wyrywa się pojedynczy element z całego kompleksu i analizuje się go tak jak gdyby stanowił on określoną całość.

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15
Strona główna